تنگ الیت

بعد از آن به پیمایش ادامه میدهیم کم کم نگران شدیم چون بعد از ساعتها پیمایش فقط 95 متر ارتفاع کم کرده بودیم و با توجه به بررسیهاي گوگل ارث و نقطه اي که دره باز میشود ممکن بود به کاهش ارتفاعی ناگهانی بربخوریم . بعد از لحظاتی نگرانیهایمان به حقیقت پیوست و آبشاري خروشان که در دل خود میپیچید…

نام آن را آبشار اژدها گذاشتیم چون هم خوفناك بود و هم چون اژدهاي چینی میپیچید و حرکت میکرد.

حتی نمیشد به آبشار نگاه کرد و تمامی طول آن در چشممان هم نمیگنجید چه رسد به لنز دوربین. امیر به سمت راست رفت و روي شیب جنگلی تراورس کرد تا کارگاهی پیدا کند که از آبشار کاملا دور باشد. درختی خودنمائی کرد و امیر بلافاصله تسمه اي دور گردنش انداخت و طناب را به پشت بدن خود ریخت تا هنگام فرود لاخ نشود و به پائین رفت به امید پیدا کردن طاقچه اي…
در چشمان امیر نگرانی موج میزند و پائین رفتنش ناگزیر…

{tab مشخصات}

{tab گزارش برنامه}

مرغ سیاه آمده از راھھای دور
بنشسته روی بام بلند شب شکست
چون سنگ ، بی تکان. لغزانده
چشم را بر شکل ھای درھم پندارش.
خوابی شگفت می دھد آزارش
گل ھای رنگ سر زده از خاک ھای شب.
در جاده ھای عطر پای نسیم مانده ز رفتار.
ھر دم پی فریبی ،
این مرغ غم پرست نقشی کشد
به یاری منقار. بندی گسسته است.
خوابی شکسته است.
رویای سرزمین افسانه شکفتن گل ھای رنگ را از یاد برده است.
بی حرف باید از خم این ره عبور کرد:
رنگی کنار این شب بی مرز مرده است

شب سردي است , به شدت خسته ام و صداي غرش آب بی امان افکارم را چون قطاري در سراشیبی به سرعت هدایت میکند…. آیا تا صبح میتوانم سر کنم …؟ بدنم هنوز خیس است و کمپ اضطراري فقط جلوي قطرات آب را گرفته و سرما بی امان در وجودم رخنه میکند , همه بچه ها، خیس کنار هم نشسته اند و جائی براي خواب نیست به امیر نگاه میکنم هر عضله چهره اش به من میگوید که حرفی نزنم و سکوت میکنم….. نهار ظهرمان را شب میخوریم و به انتظار طلوع می نشینیم….
تمام شب به شروع برنامه فکر میکنم…..

صبح صبحانه میخوریم و پس از اطلاعات گرفتن از افراد محلی از کنار رود وارد تنگ میشویم. از همان ابتدا فشار هیدرولیک آب به من فهماند که دست به دست دادن قطره ها به هم قدرتی بی پایان به آنها میبخشد .

در همان پرش اول امیر پائین بود و داشت به من میگفت کجا بپرم که جریان آب او را در کام خود فروبرد و کمی جلوتر بیرون انداخت ترس , در چشمان متعجبش هویدا بود من هم پریدم و از حوضچه اي به حوضچه اي دیگر پرش و تراورس و هر چه تکنیک بلد بودم اجرا میکردم ولی آب هر بار طرحی نو در می انداخت تا زمین گیرمان کند. با هر زحمتی بود خود را به آبشار اول رساندیم آبی هولناك فرو میریخت از کنار آن تراورس کردیم و از درختی کمی جلوتر” فرود اول” را آغاز کردیم. 5 متر در آب با کارگاهی تسمه اي از درخت……….

بعد از کمی پیمایش یک پرش نسبتا بلند بود ابتدا امیر با کارگاه انسانی محتاطانه پائین رفت و بعد از کمی وقت با سوت علامت پرش داد من پریدم ولی در آب که رسیدم موج آب داشت مرا به آبشار بعدي پرت میکرد که امیر دست مرا گرفت و خودش هم دست به گیره اي بود که نمیدانم چگونه آن را در این سنگهاي صیغلی یافته بود. دوباره چند پرش ….و به “فرود دوم ” میرسیم با کارگاهی از تنه درختی میان سنگها و تسمه , فرودي کلاهکی در زیر آب و در آبی خروشان به ارتفاع 15 متر………..
به ارتفاع 6.5 متر “فرود سوم” باکارگاهی از تسمه و درخت کنار آبشاري خروشان……

بعد از یک پرش به” فرود چهارم” می رسیم به ارتفاع 10متر با کارگاهی از کنده درخت.
فرود پنجم” با کارگاه بلوک به طول 11 متر و حوضچه جریان دار”
بعد از آن به پیمایش ادامه میدهیم کم کم نگران شدیم چون بعد از ساعتها پیمایش فقط 95 متر ارتفاع کم کرده بودیم و با توجه به بررسیهاي گوگل ارث و نقطه اي که دره باز میشود ممکن بود به کاهش ارتفاعی ناگهانی بربخوریم . بعد از لحظاتی نگرانیهایمان به حقیقت پیوست و آبشاري خروشان که در دل خود میپیچید….
نام آن را آبشار اژدها گذاشتیم چون هم خوفناك بود و هم چون اژدهاي چینی میپیچید و حرکت میکرد .
حتی نمیشد به آبشار نگاه کرد و تمامی طول آن در چشممان هم نمیگنجید چه رسد به لنز دوربین. امیر به سمت راست رفت و روي شیب جنگلی تراورس کرد تا کارگاهی پیدا کند که از آبشار کاملا دور باشد. درختی خودنمائی کرد و امیر بلافاصله تسمه اي دور گردنش انداخت و طناب را به پشت بدن خود ریخت تا هنگام فرود لاخ نشود و به پائین رفت به امید پیدا کردن طاقچه اي ….
در چشمان امیر نگرانی موج میزند و پائین رفتنش ناگزیر………

ایستادن و بی تحرکی ما سرما را خبر کرد و پتوي نجات که یار دیرینه مان بود به یاریمان آمد…….
ساعتی گذشت کم کم من هم نگران شدم ولی بار روي طناب بود و صداي سوت و علائم خبر از این میداد که امیر سالم است اما چه شده بود که کارگاه دوم اینقدر زمان برده بود …..؟

“فرود ششم” کارگاه درخت و تسمه به ارتفاع 31 متر روي طاقچه در کنار آبشار و ادامه آن 15 متر بود که امیر تصمیم گرفته بود با همان کارگاه آبشار بعدي را نیز فرود برود که بعد از امتحان کردن فرود و اعلام آن مبنی بر ایمنی من هم پائین رفتم و الحق که کارگاه بسیار هوشمندانه تعبیه شده بود و دومرحله اي بود

“فرود هفتم” مرحله اول به ارتفاع 15 متر صورت گرفت که کامل در آب بود و در آب حرکت میکردیم و مرحله دوم به ارتفاع 28 متر و کاملاً در آب بود.
امیر پائین زیر موجی از ذرات آب ته طناب را گرفته بود تا بتوانیم از حوضچه بیرون بیائیم تا امیر نشته بود من و علی کارگاه بلوك بعدي را براي فرودي کوچک برقرار کردیم .

” فرود هشم” تسمه و بلوك به ارتفاع چهار متر و بلافاصله به آبشار چتر میرسیم. علی کارگاه بلوك را برقرار کرد و امیر فرود رفت و خوشحال از دیدن آبشاري به این زیبائی غافل از اینکه در فرود بعدي چه چیزي انتظارش را میکشد.

فرود در آبشار گاز انبر بود ولی با همان کارگاه فرود قبلی به دلیل اینکه هم وقت کم تري تلف شود و هم طناب راحت کشیده شود اما زمانی که امیر به عنوان نفر اول ( تستر ) فرود رفت تا ته طناب را تیرول کند آبشار او را در هم پیچاند و موج اضطراب در چهره بچه ها پیدا شد و با چشمان بهت زده و ترسان دنبال امیر میگشتند تا اینکه با فریاد شادمانی از نجات پیدا کردن از دست آبشار خیالمان را راحت کرد و روي بدن خود تیرول را برقرار کرد و ما به سرعت فرود رفتیم .

اما خوشحالی ما دیري نپائید چون ساعت 19 بود و هوا به سرعت تاریک میشد و نمیدانستیم چند آبشار جلوي رویمان است کارگاهی را با بلوك و تسمه برقرار کردیم “فرود نهم”. علی بلافاصله فرود رفت, حجم آب میخواست از آبشار بعدي پرتش کند اما به هر زحمتی بود بالا آمد و خود را نجات داد و من پشت سرش رفتم و با همان زحمت و کمک علی بالا آمدم طناب بلند بود سریع ریبلی زدیم (به دلیل اینکه فشار آب زیاد بود و اگر طناب از دست نفر خارج شد از آبشار پرت نشود) و از آبشار بعدي فرود رفتیم و”فرود دهم”را در آب پایان دادیم . ولی دیگر هوا کاملا تاریک بود و من بالاي آبشار رسیدم دیدم علی دارد کارگاه میزند ولی وقتی به آبشار نگاه کردم سر شانه علی زدم و گفتم بهتره بیخیال فرود بشویم و به فکر کمپ اضطراي باشیم.
امیر هم رسید و دستور برقراري کمپ داد و البته بیشتر کارها را خودش اجرا کرد …….
واما همان شبی که صبح نمیشد…………

صبح روز بعد ساعت 8 صبحانه خوردیم و وت سوت بر تن کردیم و آماده حرکت شدیم . امیر کارگاه دد من برقرار کرد ولی هرچه سعی کرد نتوانست فرود برود.

امیر از کارگاه با یومار بالا آمد و تصمیم گرفت از سمت راست روي طاقچه مسیر تراورسی را رول کوبی کند که از تصمیم تا اجرا 5 ساعت طول کشید ( به دلیل جنس سنگهاي سیلیسی) 5 ساعت طاقت فرسا در سرما. اسپیت آخر و اصلی فرود از نیمه بیشتر فرو نمیرفت امیر هم از جنگیدن با آن منصرف شد. امیر طناب ریخت و بایک بک آپ به کارگاه اصلی فرود را شروع کرد” فرود یازدهم” 8 متر در آب با یک تراورس با سه اسپیت که با خود حمایت از آن گذر کردیم. امیر با یک طناب از عرض رودخانه عبور کرد و طناب حمایت را ثابت کرد تا بقیه بچه ها از رود گذر کردند و کارگاه بعدي را که بلوك سنگ بود برقرار کرد. ” فرود دوازدهم” کارگاه بلوك و تسمه و ارتفاع آن 5 متر و کاملاً در آب با عمق کم.

پس از آن دره باز میشود و آبشار زیبائی از کنار آن به دره میریزد. طبق بررسی هاي انجام شده ازین جا به بعد دره کاملاً باز میشود و اختلاف ارتفاع ناگهانی وجود نداشت به همین دلیل از سمت چپ شیب بسیار تندي را بالا آمدیم تا به روستاي الیت بازگردیم .

ساعت 19 به محل خودرو رسیدیم و بعد از تعویض لباس ساعت 8 به سمت تهران و بعد از آن اصفهان حرکت کردیم.

نفرات برنامه:

1. امیر جلوانی (سرپرست)
2. مسعود ابوطالبی (مسئول فنی)
3. احسان ناجی (گزارش نویس، عکاس)
4. مهدی پناهی (فیلم بردار)
5. علی خوانساری (تدارکات)

احسان ناجی – شهریور 92

{tab نقشه}

دانلود فایل نقشه

{tab اطلاعات تکمیلی}

{tab تصاویر}

{phocagallery view=category|detail=5|displayname=0|displaydetail=0|displaydescription=0|categoryid=11||float=right}

{/tabs}